78. تو میای و دلا خونه ی خدا میشه

همه ی روزهای سال یک طرف ... نیمه ی شعبان یک طرف.

 

نیمه ی شعبان پارسال، بهترین عیدی ام را از شما گرفتم مولا. حالِ خوب و روزگارِ خوبِ امروزم را مدیون دعاهای شما هستم مولا.

آخ که چقدر جایتان خالی ست در این جشن ها و شادی ها... هرچند شما هستید و می بینید ...

ومن باز شرمنده ام که از نیمه ی شعبان پارسال تا نیمه ی شعبان امسال، حتی یک قدمِ کوچک برای ظهورتان برنداشتم ... چه شیعه ی بدی هستم من ...

مولا جانم بازهم دعا کن برایمان. می دانم اگر دعاهای شما نباشد ، به ثانیه نکشیده همه نابود می شویم ...

راستی رازِ این بغضی که چنگ در گلویم انداخته چیست؟ یعنی امیدوار باشم که دلم هنوز سیاه نشده و امیدی هست ؟ 

 

یعنی روزی را میبینم که همه با سبدهای گل برای عرض تبریک خدمتت می رسیم؟ یعنی می شود من هم آن روز را ببینم ؟